Sonbahar hüzünlüdür ama olsun severim bu mevsimi. Özellikle sararan yaprakların düşüşünü izlemek ayrı bir hüzün ve sevinç verir bana. 

Nasıl yani, demeyin. Ben böyleyim işte. İçinde hüzün olmayan bir şeyi sevemiyorum. Böyle yetiştirildim. 

Acının, kederin ve hüznün bu kadar bol olduğu dünyada yine de benden mutlusunu bulamazsınız! 

Uyarmış olayım, bu aralar ilişmeyin, hem çok hüzünlüyüm hem de çok mutlu! Nasıl tepki vereceğimi ben bile kestiremiyorum.

Tek üzüntüm sonbaharın da ilkbahar kadar erken bitmesi. 

Sonbaharın bitişi olmasa “Bir yıl daha yaşadım diyemeyeceğim”. 

Sonbaharın hüznünü doyasıya yaşamadan kışı kar ve tipisi ile karşılamak pek hoş olmasa gerek. 

Sonunda karar verdim, artık takvim yapraklarına göre yaşamayacağım. Güneş kışın herkesi ısıtabilir, kar herkesi üşütebilir. Ben oralı olmayacağım. Yeni kararım bu! 

Fakat şu konuda fazlasıyla kararlıyım: 

Dünya nüfusunun büyük çoğunluğu kuzey yarım kürede yaşıyor. Bu kadar insanı ısıtmak kolay değil. Dağ taş eritildi, yer altı ve üstü tüketildi, yine de ısınamadık. 

Kararlıyım, insanları kuzey güney yarım küre arasında taşımaya. Kuzeyde kış iken güneyde yaz ise bu kadar odun, kömür, doğalgaz, petrol ürünü, elektrik, güneş ve rüzgâr enerjisi… ile ısıtmaya veya serinletmeye gerek yok. 

Yeryüzü insanlığın ise kuzeyden güneye, güneyden kuzeye taşınmaya ne tel örgüler engel olabilir ne mayın tarlaları… ne vize, pasaport ne de yurttaşlık kavramı… bunların hiçbiri engel olamaz.

Dünyalı olmamız yetmeli, hem de herkese! 

Mevsim değişikliklerinin ruhumuzda açtığı yaralara son vermenin zamanı geldi sanırım. 

Ben öyle düşünüyorum.  

Sizi bilemem.